Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολύ δακρύζεις ....

 

29 Μαΐου 1453 – Ημέρα Μνήμης και Ανάτασης
Η Άλωση της Πόλης

Σαν σήμερα, έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Μα δεν έπεσε μόνον ένας τόπος. Έπεσε το κέντρο της πίστης, της γνώσης, του ελληνικού πολιτισμού. Έπεσε με τιμή. Με αίμα και προσευχή. Όμως δεν παραδόθηκε ποτέ.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας, έμεινε όρθιος. Αρνήθηκε να παραδώσει την Πόλη. Και όταν ο Μωάμεθ του ζήτησε να την παραδώσει, εκείνος απάντησε: ως Έλληνας «Το δε την πόλιν σοι δούναι, οὔτ᾽ ἐμόν ἐστιν, οὔτ᾽ ἄλλου τῶν κατοικοῦντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανούμεν και οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»
(«Το να σου παραδώσουμε την Πόλη δεν είναι δικό μου δικαίωμα, ούτε κανενός άλλου από αυτούς που κατοικούν εδώ· με κοινή απόφαση όλοι θα πεθάνουμε, και δεν θα λυπηθούμε για τη ζωή μας.»)

Και έτσι έγινε. Ο αυτοκράτορας έπεσε μαχόμενος. Όχι σαν βασιλιάς σε θρόνο, αλλά σαν στρατιώτης  στην πρώτη γραμμή.

Η Άλωση βάφτηκε με αίμα στην Αγιά Σοφιά. Εκεί που τελούνταν η Θεία Λειτουργία, ο ναός έγινε τόπος σφαγής. Ο λαός δεν πρόδωσε, δεν προσκύνησε. Προτίμησε τον θάνατο παρά τη δουλεία.
Οι θρύλοι λένε, πως τη στιγμή που μπήκαν οι Οθωμανοί, η θεία λειτουργία συνεχιζόταν, και ένας ιερέας χάθηκε στον τοίχο για να συνεχίσει τη λειτουργία όταν η Πόλη ξαναλευτερωθεί.

Επίσης Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας, δεν πέθανε· λένε οι θρύλοι την ώρα της σφαγής, Άγγελος Κυρίου τον πήρε και τον έκρυψε στα έγκατα της Αγίας Σοφίας, μαρμαρωμένο, για να ξυπνήσει όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Να σηκωθεί, να πάρει πίσω το σπαθί του και να οδηγήσει ξανά τον Ελληνισμό στην ελευθερία. Είναι ο βασιλιάς που κοιμάται, όχι γιατί νικήθηκε, αλλά γιατί περιμένει – και όσο τον θυμόμαστε, δεν θα χαθούμε.
Οι θρύλοι γεννήθηκαν από την ανάγκη του υπόδουλου Ελληνισμού να κρατηθεί από κάτι ελπιδοφόρο μέσα στο σκοτάδι της Άλωσης και των αιώνων σκλαβιάς που ακολούθησαν.

Το Βυζάντιο δεν ήταν μόνο Αυτοκρατορία – ήταν η γέφυρα του Ελληνισμού από την Αρχαιότητα στην Αναγέννηση.
Ήταν αυτό που έσωσε την ελληνική γραμματεία από τη εξαφάνιση. Ο Όμηρος, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, οι ιατρικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές γνώσεις της αρχαιότητας, διασώθηκαν και διαδόθηκαν στην Ευρώπη χάρη στους Βυζαντινούς λόγιους.
Χάρη σε αυτούς, η Αναγέννηση στην Δύση χτίστηκε πάνω στο φως του Ελληνισμού.

Το Βυζάντιο δεν ήταν απλώς ελληνόφωνο. Ήταν πολυφυλετικό όπως όλες οι αυτοκρατορίες αλλά ποτέ πολυπολιτιστικό.
Ήταν ελληνικό στην ψυχή. Με γλώσσα ελληνική, σκέψη ελληνική, πίστη ορθόδοξη και αποστολή πανανθρώπινη  και οικουμενική.

Η Κωνσταντινούπολη μπορεί να έπεσε, αλλά η φλόγα του Ελληνισμού δεν έσβησε. Καρτερούσε. Αναγεννήθηκε.
Στους αιώνες που ακολούθησαν, η μνήμη δεν χάθηκε.

Σήμερα, τιμάμε όχι την ήττα, αλλά την αντοχή. Την ψυχή που δεν λύγισε στα 400 χρόνια σκλαβιάς.
Δεν θρηνούμε μονάχα. Θυμόμαστε, ξυπνάμε, προχωράμε.

Γιατί ο Ελληνισμός δεν τελειώνει. Όσες φορές κι αν πέσει, σηκώνεται.
Δεν ξεχνά – δεν παραδίνεται.

Σώπα, κυρά Δέσποινα, και μη πολύ δακρύζεις…
Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι.

Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος