Περί εξωτερικής πολιτικής & Σκοπιανικού ζητήματος

 

   Πολιτική = Οικονομία = Ψυχολογία έλεγαν κάποιοι παλιοί πολιτικοί επιστήμονες και είχαν απόλυτο δίκιο. 

Διότι αν δεν δημιουργήσεις ισχυρή οικονομία είναι πρακτικά αδύνατο να κάνεις μια σωστή πολιτική που να ικανοποιεί τον λαό. Κι αντιστοίχως για να κτίσεις μια ισχυρή οικονομία, επιβάλλεται να έχεις  δομήσει μια πολιτική με κανόνες που να ρυθμίζουν υγιώς τον οικονομικό ανταγωνισμό, μεταξύ των παραγωγικών τάξεων. Κι εκεί στο παιγνίδι εισέρχεται και ο ψυχολογικός παράγοντας που θα κρατά τις ισορροπίες.

   Όλα αυτά αποτελούν απλά θεωρίες όταν θέλουμε να λειτουργήσουμε σ’ ένα διεθνές περιβάλλον, όπου οι κανόνες στον άκρατο καπιταλισμό του Νεοταξικού σήμερα, καταστρατηγούνται υπέρ τεραστίων συμφερόντων. Κι εκεί πλέον καταργείται κάθε έννοια τάξεως, για ηθική δε, ουδείς λόγος γίνεται. Και όταν μάλιστα την οικονομία και την πολιτική (μέσω της οποίας ασκείται και η τέχνη της διπλωματίας) αναλαμβάνουν να την υλοποιούν κάποια «άκαπνα – στον στίβο μάχης της καθημερινής ζωής – μειράκια», με μοναδικά τους προσόντα τα πτυχία των θεωρητικών γνώσεων από τα πολυδιαφημισμένα πανεπιστήμια της αλλοδαπής και τα «κονέ» με τους μεγαλοκαρχαρίες των πανισχύρων funds, τότε το πράγμα εκτροχιάζεται τελείως.

   Και τούτο διότι τα κυβερνητικά στελέχη εκτός από την μεγάλη ιδέα που έχουν για τους εαυτούς τους, κατά κανόνα – λόγω καταγωγής από πολιτικά τζάκια – είναι γαλουχημένα και με την ιδέα ότι η χώρα τους ανήκει. Αποτελεί δικό τους οικόπεδο ή κτήμα κι έτσι μπορούν να φανούν ιδιαίτερα «κουβαρντάδες» (ή γαλαντόμοι, αν θέλετε) απέναντι σ’ οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Και σ’ ότι αφορά στην ιστορία, για την οποία δεν γνωρίζουν το παραμικρό, δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό στο να την πουλήσουν ή ακόμη και να την χαρίσουν. 

Γνωρίζουν όμως πώς να πλασάρουν τους εαυτούς τους απέναντι στους ψυχολογικά καταρρακωμένους υπηκόους τους, σαν σκληρούς διαπραγματευτές, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν αναφέρει κάν το παραμικρό στον κάθε αντίπαλο, παρά ξεβρακώνονται ξεδιάντροπα ξανά και ξανά.

   Κι ερχόμαστε πλέον στην ουσία του θέματος, που δεν είναι άλλο από το χάρισμα της Ελληνικής και μόνο Μακεδονίας μας, στον κάθε τυχάρπαστο σφετεριστή, όπως οι βόρειοι γείτονές μας. Και βαφτίσαμε «Μακεδονικό» το πρόβλημα που εμείς οι ίδιοι με τις πολιτικές μας επιλογές προκαλέσαμε, αντί να το λέμε «Σκοπιανό».  Έτσι η προηγουμένη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χάρισε χωρίς κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για το ξέπλυμα των απλύτων του αριστερού παρελθόντος τους, το όνομα ενός τεραστίου γεωγραφικού διαμερίσματος της χώρας, αλλά και την ιστορία της, καθώς αυτή η Μακεδονία διατράνωσε το μεγαλείο των Ελλήνων στα πέρατα της οικουμένης. 

Την ίδια στιγμή το κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης σφετεριζόταν το κλίμα αντιθέσεως των εθνικά αγανακτισμένων Ελλήνων κατά της προδοτικής αυτής συμφωνίας.

   Από την στιγμή όμως που το πολιτικό σκηνικό άλλαξε στην χώρα με τους πάσης φύσεως «α(χ)ρίστους» να παίρνουν την πολιτική σκυτάλη, όλοι αυτοί οι φαμφαρόνοι «παληκαράδες της φακής» άρχισαν τις πολιτικές «κυβιστήσεις» κι έσπευσαν – όχι μόνο να αναγνωρίσουν την διμερή αυτή συμφωνία – αλλά και να χαριεντίζονται με τους αλλοδαπούς ωφελημένους απ’ αυτήν. 

Διότι αν ελέγξει κανείς αυτή την συμφωνία άρθρο προς άρθρο, θα ανακαλύψει ότι η πατρίδα μας δεν κερδίζει το παραμικρό, αντιθέτως παραδίδει τα πάντα, από την ιστορία και την ψευδαίσθηση της «μακεδονικής» γλώσσας, μέχρι και κάθε οικονομική δραστηριότητα που ήδη υπάρχει και παραδίδεται αμαχητί στους παγκοσμίους εντολοδότες της. Μέχρι και δυνατότητα ιδρύσεως ναυτιλιακών εταιρειών τους παρέχεται για την χρήση της δικής μας θάλασσας, χωρίς οι γείτονές μας να βρέχονται από πουθενά με νερό. 

   Η μόνη απαίτηση που είχε η φτωχή μας πατρίδα, ήταν να πάψουν επιτέλους οι φωνές περί αλυτρωτισμού και να σεβαστούν την δική μας ιστορία, δεχόμενοι την ονομασία με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρεια». Κι όμως, ούτε αυτά δεν έγιναν δεκτά, αντιθέτως η συμφωνία προσεβλήθη πάνω από 300 φορές, όμως κανένας από το πολιτικό προσωπικό της πατρίδος μας δεν ύψωσε ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας. Θα μπορούσαμε λοιπόν να προσβάλλουμε αυτήν την συμφωνία πάνω από 300 φορές διότι δεν έγινε μονομερώς σεβαστή. 

Όλοι οι πολιτικοί μας κόκκορες ξαφνικά έχουν καταπιεί τα λειριά τους, αν και παριστάνουν ακόμη τους υπερασπιστές των εθνικών μας συμφερόντων, μόνο μέσα από τα καλοταϊσμένα κανάλια των «ημετέρων» κολλητών τους. Απέναντι στις απόλυτα δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των ιδίων των Ελλήνων Μακεδόνων «μούγκα στη στρούγκα».

   Κι έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάντια οι ιθύνοντες του γειτονικού κρατικού μορφώματος να διαλαλούν σήμερα ότι μονομερώς καταργούν πλέον και τον γεωγραφικό προσδιορισμό που τους διαχώριζε από εμάς. Κι εμείς δεχόμαστε το ένα διεθνές χαστούκι πίσω από το άλλο, αποδεχόμενοι στωικά την κακή μας μοίρα. Δεχόμαστε να είναι σεβαστός ο δικός τους εθνικιστικός αλυτρωτισμός εις βάρος μας αλλά «πολεμάμε» τον δικό μας εθνικισμό και πατριωτισμό. Αυτή η πολυδιαφημισμένη «δημοκρατία» μας, μήπως έχει βάλλει σκοπό να μοιράση την χώρα μας φέτα, φέτα; Και πάντοτε με το «αζημίωτο» για κάποιους εκλεκτούς. 

   Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε; Έχει άραγε πάτο το βαρέλι του ραγιαδισμού μας; Μήπως είναι επιτέλους καιρός να ξυπνήσουμε και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας;

Γιώργος Παπαφιλίππου

Για το Εθνικό Πολιτικό Κίνημα 

Ιερός Λόχος 

Για το Έθνος, την Πατρίδα και την Κοινωνική Δικαιοσύνη