Ο ατομικισμός του Ελληνικού Λαού.

 

Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος λαός παγκοσμίως με τόσο ατομιστική, ή να το θέσουμε ανάποδα αν θέλετε, λιγότερο αγελαία συνείδηση.

Ο Έλληνας προτιμάει να είναι πρώτος μεταξύ προδοτών της φυλής του, παρά μεσαίος σε κάποια βαθμίδα εργατών που οικοδομούν με κόπο το κοινό καλό. 

Οι λίγες φορές που εξέπεμψε παγκόσμια προβολή ήταν χάρη σε συγκεντρωτικα μοντέλα εξουσίας, που είχαν την δυνατότητα να επιστρατεύσουν τις ικανότητες της κάθε μονάδας προς το καλό του συνόλου και να υποτάξουν ως ένα βαθμό την έμφυτη ροπή του Έλληνα προς την αποκοπή από τον συλλογικό εθνικό κορμό.

Μέσα στον άκρατο ατομικισμό του, το ελληνικό Έθνος κατέχει παγκοσμίως το ρεκόρ ανά μονάδα για τους περισσότερους προδότες και ιθαγενείς εχθρούς της φυλής, που τώρα τελευταία μάλιστα προσβλέπουν στα πρωτεία ακόμα και μέσω της αυτοκαταστροφής της δικής τους αλλά και του αφανισμού της γραμμής του αίματός τους.

Η Δημοκρατία είναι το μόνιμο προσωπείο του Έλληνα για την απόκρυψη της προσωπικής του ματαιοδοξίας να διαφέρει και να πρωτεύει ακόμα και ανάμεσά σε προδότες. Δεν ενδιαφέρει τον Έλληνα άνθρωπο αν θα προκόψει η φυλή του, τον ενδιαφέρει μόνο η προσωπική του πρόκριση. Και η Δημοκρατία του το υπόσχεται αυτό. Του υπόσχεται πως μπορεί να προβληθεί προσωπικά, μπορεί να βγει μπροστά, ασχέτως αν θέλει ή όχι να παλέψει και να ανταγωνιστεί τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και κοινωνικούς μαχητές άλλων φυλών.

Του αρκεί να είναι ο τελευταίος που θα πνιγεί σε ένα καράβι που βουλιάζει, και για να το πετύχει αυτό προτίθεται να ανοίξει και την τελευταία υδατοστεγή πόρτα του πλοίου, αρκεί να τον θυμούνται, έστω και ως τελευταίο. 

Η Ιστορία των ανθρώπινων φυλών και των πολιτισμών ξεπηδά σαν σκιά μιας φλόγας κηρού από την πρώτη σπηλιά πρωτόγονων, από την πρώτη φατρία, γλιστράει από τις σπηλαιογραφίες και ανθίζει δίπλα στις στήλες μαρμάρων και στα βιβλία των πρώτων κοινοτήτων, των πόλεων κρατών, γιγαντώνεται μέσα σε αυτοκρατορικες βιβλιοθήκες ποτισμένη από ποταμούς αίματος που ρέουν ζεστοί ανάμεσα στα ρήγματα των τεκτονικών πλακών που διαχωρίζουν τα ανθρώπινα κοσμοσυστήματα και καταλήγει σε ψηφιακές μονάδες και μηδενικά αποθηκευμένη αλλά διαρκώς κινούμενη σε διαδικτυακά clouds ενός πολυπολικού παγκόσμιου ανθρωποσυστήματος που με όπλο την συλλογική συνεργασία των μελών του κάθε πόλου ατενίζει την άγνωστη ειμαρμένη. 

Αλίμονο ο Έλληνας άνθρωπος βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένος στην μικρότητα του ατομισμού του, ανίκανος για κάτι μεγαλύτερο από μια πόλη-κράτος ενώ τον προσπερνούν και τον ισοπεδώνουν τα άρματα των Αυτοκρατοριών. 

Μικροί, κουτοί, ολιγόνοες άνθρωποι που όμως απαρτίζουν λαούς με ισχυρό αίσθημα συλλογικότητας και αφοσίωσης στην κοινή ιδέα και προκοπή, είναι προορισμένοι να άρχουν επί του πολυμήχανου, γενναίου, πολιτισμένου όμως ακραία και τοξικά ατομιστή Έλληνα ανθρώπου.

Ευστάθιος Δαφνομήλης